W czasie pracy silnika wytwarza się duża ilość ciepła, która powstaje w wyniku spalania paliwa. Tylko 20-f-35% ciepła spalania jest zamieniana na pracę mechaniczną, około 25% jest odprowadzana z silnika przez .czynnik chłodzący, reszta zaś to straty promieniowania. Gdyby temperatura silnika wzrosła znacznie ponad dopuszczalną, wówczas części silnikowe nagrzałyby się nadmiernie. Mogłoby to wywołać takie zmniejszenie ich wytrzymałości, że niektóre elementy silnika uległyby trwałym odkształceniom, uniemożliwiającym dalszą ich pracę. Ponadto między niektórymi częściami znikłyby luzy, co doprowadziłoby do zatarcia. Również w układzie spalania powstałyby zaburzenia w postaci detonacji i samozapłonu. Zbyt niska temperatura jest również wysoce niewskazana. Praktyka wykazuje, że zużycie części współpracujących w stanie zimnym silnika jest około dwa razy większe niż we właściwej temperaturze. Tłumaczy się to tym, że nie nagrzany olej jest trudno doprowadzić do stanu mgły olejowej, pozostaje on w postaci kropelek, które jako cięższe zamiast przenikać do trących się części, opadają do miski olejowej. W cylindrze występuje wówczas tarcie suche. Ponadto zimny olej ma znacznie większą lepkość, na której pokonanie trzeba zużyć więcej energii. W okresie zimowym warunki eksploatacji są jeszcze gorsze, zbyt bogata, łatwiej się kondensująca mieszanka, zmywa olej z gładzi cylindrowej. Dla zapewnienia właściwej temperatury silnika stosuje się specjalny układ chłodzenia. Zadaniem tego układu jest utrzymanie w silniku temperatury, w której praca silnika przebiega najsprawniej, a zużycie części jest najmniejsze.
Leave a reply