Gładkość trących się powierzchni w zasadniczy sposób wpływa na wartość sił tarcia, które powstają w wyniku oddziaływania na siebie mikronie- równości trących się powierzchni. Jeżeli trące się powierzchnie posmarujemy olejem lub stałym smarem, to okaże się, że wartość siły tarcia znacznie zmaleje. Zjawisko to da się wytłumaczyć tym, że wgłębienia obu płaszczyzn zostaną wypełnione smarem, dzięki czemu chropowatość powierzchni się zmniejsza, a więc siła tarcia maleje. Dalsze zmniejszenie siły tarcia możemy uzyskać przez zwiększenie prędkości ruchu trących się ciał. Przy dużej prędkości cząsteczki oleju zostaną wprawione w szyickie zawiłe ruchy, w wyniku których olej wywiera pewne ciśnienie na trące się ciała. Ciśnienie to rozdziela trące się powierzchnie, wskutek czego znika wzajemne tarcie się powierzchni, a występuje tarcie o olej, które jest znacznie mniejsze niż tarcie wzajemne ciał stałych. Mówimy wówczas, że mamy do czynienia z tak zwanym „tarciem płynnym”. Należy pamiętać o tym, że dla wywołania ruchu cząsteczek oleju trzeba użyć pewnej siły, gdyż cząsteczki te stawiają opór. Tę cechę oleju nazywamy lepkością i mierzymy ją w skali Englera w przyrządzie zwanym lepkościomierzem. Pomiaru tego dokonuje się przez porównanie czasu wypływu z lepkościomierza 200 cm3 oleju i takiej samej ilości wody o temperaturze 20°. Lepkość oleju jest zależna od jego temperatury. Im wyższa jest temperatura oleju, tym mniejsza jest jego lepkość. Obok lepkości olej ma zdolność przywierania do powierzchni ciał. Obie te cechy odgrywają w procesach smarowania zasadniczą rolę.
Leave a reply