Chłodzenie powietrzem

Chłodzenie silnika powietrzem polega na owiewaniu jego ścianek zewnętrznych strumieniem powietrza, którego cząstki zderzające się z powierzchnią ścianek pobierają od nich pewną ilość ciepła. Intensywność chłodzenia zależy od wielkości powierzchni chłodzonej i od prędkości przepływającego strumienia powietrza. Z tego powodu w silnikach chłodzonych powietrzem stosuje się specjalne żeberka, zwiększające powierzchnie chłodzenia. W małych silnikach nie osłoniętych strumień powietrza powstały podczas jazdy na ogół wystarcza do jego chłodzenia. Dlatego system chłodzenia powietrzem znalazł zastosowanie w budowie wszelkiego rodzaju motocykli i motorowerów, w których w czasie jazdy strumień powietrza przepływający między żeberkami silnika chłodzi go wystarczająco. Wadą tego systemu jest możliwość przegrzania silnika pracującego w czasie postoju pojazdu. W silnikach większych i zabudowanych, jak to jest w samochodach, naturalny strumień powietrza powstały w wyniku ruchu pojazdu nie wystarcza do chłodzenia. Stosuje się wówczas dmuchawy, które otrzymując napęd od silnika, obracają się i wytwarzają silny strumień powietrza omywający żeberka i ścianki cylindra, a przez to chłodzący go. Aby silnik nie został zanadto ochłodzony, stosuje się różne metody dławienia tego strumienia, przy czym intensywność tego dławienia jest regulowana samoczynnie, niezależnie od kierowcy. Do tego celu służy termostat, który reguluje intensywność chłodzenia w zależności od temperatury silnika.